سلام .

گاهي به ناگهان متقاعد ميشي که کاري رو شروع کني . اين هيچ توضيحي يا دليلي نداره بجز " ناگهان متقاعد شدن ..."

موضوع اينجاست که دقيقه هاي قبل از ساختن اين وبلاگ رو داشتم با غزلهايي که نوشته بودم و بي مخاطب افتاده بودن توي کشوي ميز تحريرم کلنجار مي رفتم .

نمي دونم که اين وبلاگ چقدر و چگونه ادامه پيدا مي کنه اما اين رو مي دونم که غزل مي تونه شکلِ ادامه داري از يک تاريخ باشه ؛ از يک تاريخ و يک پُل ...

بهرحال اينجا هستم تا از شما دعوت کنم تا با حضورِ دلگرم کننده تون به من امکان داشتن يک حس بي وقفه خوب رو بديد . حسِ غم انگيز و دلپذيرِ خوانده شدن ...

[گل]